مدح و مناجات با مولا امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام
هـنوز می‌شـنـوم هـق‌هـق صـدایت را صــدای آن نــفــس درد آشــنـایـت را نبرده‌اند ز خاطر، نه آسمان، نه زمین هـنوز بغـض نفـس‌گـیر نـالـه‌هایت را هنوز هم شب و ماه و ستاره می‌گردند به کـوچـه کـوچۀ تـاریخ، ردّ پـایت را هنوز هم سحر و نخل و چاه، دلتنگ‌اند شـمـیم عـطـر دل انـگـیـز ربّـنـایت را کدام کوچه در این شهر خواب ماند و ندید به دوش خـسـتۀ تو کـیـسۀ غـذایت را تو ناشـناس‌تـرین آیـه‌ای که دست خدا فــراتــر از ابــدیّـت نــهــاد پـایـت را تو آن نماز پذیرفته‌ای به درگه دوست که نا امید نکـردی ز خـود گـدایت را کدام قـلّۀ سرکـش به سجـده سر ننهـاد شـکـوه جـذبـۀ پـیـچـیـده در ردایت را در این غروب مه‌آلودِ بی‌خدایی و کفر بپـاش بر تن سـرد زمـین، دعـایت را بیـا کـمیـل بخوان تا دمی دَهَـم پـرواز کـبـوتـر دل سـرگـشـته در هـوایت را در این همیشه که پابند توست هستی من به عـالـمی نـدهم عـشـق بی‌فـنـایت را |